نامه ایران به سازمان ملل متحد درباره آمریکا - مجله رویگری

متن نامه ظریف به توضیح زیر است:

بسم الله الرحمن الرحیم

عالیجناب آنتونیو گوترش دبیرکل ملل متحد

پیرو نامه اینجانب در تاریخ 10 مه 2018 (سند شماره A/72/869-S/2018/453)، مایلم توجه شما را به بعضی موضوعات مرتبط با خروج غیرقانونی ایالات متحده آمریکا از برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) و همچنین اعمال غیرقانونی تحریم های آن دولت علیه ملت و دولت جمهوری اسلامی ایران که در تناقض روشن با تعهدات آن دولت ذیل حقوق بین الملل است، جلب نمایم. به طور خاص، مایلم -به وسیله شما در صندلی دبیرکل- توجه شورای امنیت را به موضوعات مرتبط با نقض های فاحش، مکرر و مستمر منشور ملل متحد، علی الخصوص ماده 25، توسط ایالات متحده که اعتبار و تمامیت سازمان ملل متحد را به مخاطره انداخته و صلح و امنیت بین المللی را تهدید می نماید، جلب نمایم.

1. خروج یکجانبه و غیرقانونی ایالات متحده از برجام

همانطور که به نیکی آگاه هستید، در 8 مه 2018، با نقض فاحش قطعنامه 2231 که برجام به آن منضم است، رئیس جمهور ایالات متحده به طور رسمی خروج یکجانبه آمریکا از برجام را گفت؛ بنابراین دولت آمریکا مشارکت ایالات متحده در برجام را انتها داد و تمامی تحرمی هایی که وفق برجام برطرف شده بود را مجددا اعمال نمود. به همین ترتیب مکررا ناپایبندی اساسی نسبت به برجام را مرتکب شد که در تناقض آشکار با قطعنامه 2231 شورای امنیت ملل متحد واقع شده است.

عمل غیرقانونی خروج ناموجه از برجام و اعمال مجدد تحریم های خود، متضمن مسئولیت دولت ایالات متحده ذیل منشور ملل متحد و حقوق بین الملل است. ایالات متحده قطعنامه 2231 را نقض کرده است، قطعنامه ای که توسط خود آن دولت ارائه شده بود و به اتفاق آراء توسط شورای امنیت ملل متحد در تاریخ 20 ژوئیه 2015 به تصویب رسید. سازمان ملل متحد می بایست فورا به مسئولیت دولت ایالات متحده رسیدگی کرده و آندولت را، به دلیل تبعات اعمال متخلفانه اش که در تناقض آشکار با منشور ملل متحد و حقوق بین الملل واقع شده است، جوابگو سازد. بی کیفرمانی ایالات متحده در این مورد و سایر موارد، به اعتبار سازمان ملل متحد به شدت لطمه خواهد زد.

در حقیقت، اکنون بر همگان روشن است که اعمال غیرقانونی ایالات متحده بی اعتنایی آشکار به حقوق بین الملل و منشور ملل متحد است، اصل حل و فصل مسالمت آمیز اختلافات را تضعیف می نماید، چندجانبه گرایی و نهاد های آن را به مخاطره می اندازد، حاکی از بازگشت به عصر فاجعه بار و شکست خورده یک جانبه گرایی است و باعث تشویق ناسازگاری و اعمال غیرقانونی می گردد که همه آن ها نشاندهنده تهدید واضح علیه صلح و امنیت بین المللی است.

2. عملکرد سوء ایالات متحده در جهت تضعیف مفاد قطعنامه 2231 (2015)

قطعنامه 2231 (2015) با تاکید بر اینکه برجام موجب تقویت و تسهیل توسعۀ همکاری و تعاملات عادی اقتصادی و تجاری با ایران می گردد، خواهان اجرای کامل آن براساس برنامه زمانی مندرج در برجام است و از همه دولت های عضو، سازمان های منطقه ای و بین المللی می خواهد آن دسته اقداماتی که برای حمایت از اجرای برجام مناسب باشد را اتخاذ نمایند، از جمله انجام اقداماتی که همسو با برنامه اجرایی برجام و این قطعنامه هستند، و نیز خودداری از اقداماتی که اجرای تعهدات وفق برجام را با مشکل روبرو می نماید.

ایالات متحده نه تنها تعهدات خود وفق برجام را انجام نداده، بلکه همچنین در جهت اجرای تعهدات سایر اعضای برجام و دول عضو ملل متحد به طور اساسی مانع تراشی کرده است. از زمان روی کار آمدن دولت ترامپ تا به امروز، دولت ایالات متحده بار دیگر به اقدامات قهرآمیز یکجانبه متوسل شده و 129 تحریم علیه ایران اعمال کرده است تا بدان وسیله ضربات جبران ناپذیری به اقتصاد ایران و روابط تجاری بین المللی اش وارد سازد. این اقدامات آثار سوء مستقیمی بر بخش خصوصی ایران داشته است و درآمد مردم عادی ایران را قطع و توانایی بخش خصوصی برای فراوری و کارآفرینی را کاهش داده است. امروز، شرایط اقتصادی کنونی در مقایسه با پیش از برجام نیز بدتر است. جهت روشن تر شدن موضوع، فهرست کامل این تحریم ها به پیوست این نامه ارسال می گردد.

خروج ایالات متحده از برجام و متعاقب آن اعمال مجدد تحریم های ظالمانه، جامع و یکجانبه خود علیه ایران می بایست به عنوان هشداری علیه صلح و امنیت بین المللی تلقی گردد. به راستی این برای نخستین بار در تاریخ سازمان ملل متحد است که یک عضو دائم شورای امنیت، دول عضو را به دلیل پیروی از یک قطعنامه شورای امنیت تنبیه می نماید.

وقت آن رسیده که شورای امنیت و اعضای آن، اجرای کامل برجام توسط تمامی طرف ها را تضمین نمایند. شورای امنیت به جای نظارت منفعلانه نسبت به تکرار چنین رویکرد های توهین آمیز ایالات متحده همراه با بی کیفرمانی مطلق، می بایست اعمال مجدد تحریم های غیرقانونی علیه مردم ایران که نقض منشور، قطعنامه 2231 و حقوق بین الملل است، را قویا محکوم نماید. ایالات متحده می بایست به دلیل وارد ساختن این خسارات مسئول شناخته شده و خسارات وارده به ملت ایران به طور کامل جبران گردد. جامعه بین المللی می بایست اجرا و پایبندی نسبت به برجام را تضمین نماید.

3. کوشش های توأم با حسن نیت ایران جهت حفظ برجام

متعاقب خروج غیرقانونی ایالات متحده از برجام و اعمال (مجدد) تحریم هایی که وفق برجام برطرف شده بودند، درحالی که حقوق خود ذیل بند 26 برجام [1]را محفوظ می داشت، دولت متبوع اینجانب به­طور رسمی و با ارسال نامه ای در تاریخ 10 مه 2018، بند 36 برجام را فعال کرد. جمهوری اسلامی ایران، در راستای عمل به حسن نیت و اعطای فرصت به اعضای به جامانده برجام جهت عمل به تعهداتشان، بلافاصله به توقف اجرای تعهدات خود وفق برجام متوسل نشد.

عالیجناب.

همانطور که شما در بیانیه خود پس از خروج ایالات متحده از برجام تصریح کردید: لازم است تمامی نگرانی ها از اجرای برجام به وسیله سازوکار موجود در برجام پیگیری گردد. [2]همچنین بنا به درخواست اعضای به جامانده برجام و جامعه بین المللی، درحالی که ایران پس از خروج آمریکا از برجام در 8 مه 2018 محق به اجرای بلافاصله حقوق خود وفق برجام بود، دولت متبوع اینحانب تصمیم گرفت حقوق خود را در چارچوب کمیسیون مشترک برجام پیگیری نماید و به اجرای کامل برجام ادامه داد. اطمینان دارم شما از 15 گزارش پی در پی آژانس بین المللی انرژی اتمی که پایبندی کامل ایران به تعهداتش وفق برجام را راستی آزمایی نمود، آگاه هستید. [3]همانگونه که بیانیه رسمی جمهوری اسلامی ایران که متعاقب تصویب قطعنامه 2231 در 20 ژوئیه 2015 منتشر شد، بیان می دارد:

برطرف تحریم ها و اقدامات محدودیت ساز مرتبط هسته ای توسط اتحادیه اروپایی و ایالات متحده به این معنا خواهد بود که معاملات و فعالیت های مورد اشاره در برجام می توانند با ایران و اشخاص ایرانی در همه جای جهان بدون هراس از مجازات های ناشی از مزاحمت های فراسرزمینی انجام شوند و همه اشخاص قادر خواهند بود تا با آزادی انتخاب به معاملات تجاری و اقتصادی با ایران بپردازند. در برجام به وضوح تصریح شده است که اتحادیه اروپایی و آمریکا هر دو از بازگرداندن یا تحمیل مجدد تحریم ها و اقدامات محدودیت ساز که منطبق با برجام برطرف شده اند، خودداری خواهند ورزید. [4]متأسفانه در نتیجه اعمال مجدد تحریم های آمریکا از مه 2018، ایران از منافع نظام برطرف تحریم ها طبق برجام محروم شد. در واقع، از ابتدا تفاهم بر آن بود که بازگرداندن یا تحمیل مجدد تحریم ها و اقدامات محدودیت ساز از جمله به وسیله تمدید، به مثابه عدم پایبندی اساسی خواهند بود که ایران را از تعهداتش به طور جزئییا کلی معاف خواهد ساخت [5]و این موضوع در بند 26 برجام نیز تصریح شده بود.

ایران طی یک سال پس از خروج یکجانبه ایالات متحده از برجام، با خویشتنداری توأم با حسن نیت خود، تمامی آئین های پیش بینی شده در بند 36 برجام را طی کرد. اگرچه در فضای مخرب پس از اقدام دونالد ترامپ در 8 مه 2018، سه دولت اروپایی/اتحادیه اروپایی به طور کلی از اجرای تعهدات خود بازماندند و ایران هیچ دستاویزی جز اجرای حقوق خود ذیل بند های 26 و 36 برجام جهت توقف اجرای بخشی تعهدایش ذیل برجام در 8 مه 2019 پیش روی خود نداشت. این اقدام یک سال تمام با کوشش های بی وقفه از طرف جمهوری اسلامی ایران برای طی ساز و کار حل اختلاف -که به طور رسمی و صراحتا در 10 مه 2018 شروع شد - بدون توسل به اقدامات جبرانی ذیل بند 36 ادامه یافت.

به منظور اثبات حسن نیت خود و تمایل جدی به حفظ برجام، مایلم بار دیگر اعلام نمایم جمهوری اسلامی ایران به همکاری کامل و موثر خود با با آژانس بین المللی انرژی اتمی ادامه داده و آماده است تا جهت تضمین اجرای کامل برجام، به تبادل نظر در هر سطحی ادامه دهد.

از نظر محتوایی بسیار حائز اهمیت است که اشاره نمایم برنامه صلح آمیز هسته ای ایران به طور مستمر تحت قوی ترین نظام نظارت و راستی آزمایی آژانس واقع شده است، لذا ادعای خطرات اشاعه ای نامربوط می باشد. در حقیقت، حتی در آخرین گزارش منتشره درباره برنامه هسته ای ایران در 3 مارس 2020 آژانس بیان داشته است که آژانس به راستی آزمائی عدم انحراف مواد هسته ای اعلام شده در تاسیسات هسته ای و مکان های خارج از تاسیسات که به طور معمول مورد استفاده قرار می گیرند (LOFs) و از سوی ایران در چارچوب موافقت نامه پادمان های آن اظهار شده، ادامه می دهد. [6]مایلم بار دیگر تاکید نمایم که اگر حقوق و منافع مردم ایران ذیل برجام بطور کامل جبران نگردد، این حق غیرقابل انکار ایران -که در برجام و قطعنامه 2231 شناخته شده است- است که در واکنش به اقدامات مستمر غیرقانونی ایالات متحده، اقدامات مقتضی را انجام دهد.

4. تفسیر ناقص قطعنامه 2231 شورای امنیت سازمان ملل متحد

دولت های عضو سازمان ملل متحد مکلف هستند به تصمیمات شورای امنیت که ذیل ماده 25 منشور تصویب می گردد، پایبند باشد. در غیر اینصورت، این رکن اصلی را از اجرای اختیارات و عملکردهایش ذیل منشور محروم خواهد ساخت. به همین خاطر، شورای امنیت در چهاردهمین بند مقدماتی قطعنامه 2231 (2015) به ماده 25 منشور ارجاع داده و تأکید کرده است که اعضاء ملل متحد موافقت می نمایند که تصمیمات شورای امنیت را بر طبق این منشور قبول و اجرا نمایند

تهیه پیش نویس، تصویب، تفسیر و اجرای قطعنامه های شورای امنیت چارچوب خاصی داشته و باید تابع اصول و قواعد حقوق بین الملل باشد. هیچ دولتی نمی تواند، با انسداد کلیه جهت های اجرای قطعنامه 2231 شورای امنیت (2015)، خود را بالاتر از قانون بداند (legibus solutus) و با اعمال غیرقانونی شنیع و تفاسیر خودسرانه آن را نقض نماید. تفسیر قطعنامه های شورای امنیت همچنین مولفه های دیگری را می طلبد که باید ملحوظ توجه واقع شوند. قطعنامه 2231 شورای امنیت (2015) محصول یک فرایند رای گیری بوده که در ماده 27 منشور آمده است و متن نهایی قطعنامه، از جمله پیوست اول آن (برجام)، نگرش شورای امنیت را در کلیت، ارائه می دهد.

علاوه بر این، قطعنامه 2231 شورای امنیت (2015)، نسبت به کلیه دولت های عضو الزام آور است، جدای از اینکه مشارکت فعالانه و یا منفعلانه در تهیه و تصویب آن داشته باشند، و یا خواه آن ها مفاد آن را با اتخاذ گام های یکجانبه تضعیف و یا به طور فاحش نقض کرده اند. طنز ماجرا اینجا است، دولتی که در تهیه پیش نویس و مذاکره قطعنامه 2231 شورای امنیت (2015) مشارکت داشته بود، اکنون به دشمن اصلی آن مبدل شده و با نقض فاحش آن و نیز با قلدری سایر دولت ها را مجبور به اتخاذ چنین رفتار های بی پروا می نماید.

بیانیه های نمایندگان اعضای شورای امنیت در حین تصویب قطعنامه ها، زمینه اساسی برای تفسیر آن ها را فراهم می نماید. نماینده ایالات متحده در جلسه 20 ژوئیه 2015 ابراز داشت: کار ما هنوز تمام نشده است. جامعه بین المللی باید سختگیری مشابهی در تضمین پایبندی نسبت به برنامه جامع اقدام مشترک، همانگونه که ما در تهیه پیش نویس و مذاکره آن داشتیم، اعمال نمایند. اجراء همه چیز است. [7]همچنین نماینده فرانسه گفت: اکنون به شورای امنیت بستگی دارد که توافق وین را تأیید و به عنوان ضامن اجرای آن عمل کند. [8]اساس چنین ضمانتی، گسترش اختیارات شورای امنیت نیست، بلکه حمایت از صندلی و تمامیت شورای امنیت، برای حفظ اهدافی است که در قطعنامه 2231 شورای امنیت (2015) و پیوست اول آن یعنی برجام، تصریح شده است.

در اینجا شایان ذکر است که قطعنامه 2231 شورای امنیت (2015) باید در سیاق مفاد تصریح شده در برجام (که به عنوان ضمیمه اول قطعنامه 2231 شورای امنیت است) نیز قرائت گردد. در واقع، به یک معنا، قطعنامه اساسا پیوندی ناگسستنی با برجام دارد. در قطعنامه 2231 شورای امنیت (2015)، شورا برجام را تایید کرده، و مصرانه خواهان اجرای کامل آن بر اساس برنامه زمانی مندرج در برجام می باشد. این مفاد در برجام برای ارائه یک راهکار جامع برنامه عمل بوده و یک راهکار نهایی برای بحرانی ساختگی در مورد برنامه صلح آمیز انرژی هسته ای ایران است.

بنابراین، لازم به یادآوری است در بند دوم اجرایی قطعنامه 2231 شورای امنیت (2015)، شورای امنیت از همه دولت های عضو، سازمان های منطقه ای و بین المللی می خواهد آن دسته اقداماتی که برای حمایت از اجرای برجام مناسب باشد را اتخاذ نمایند، از جمله با انجام اقداماتی که همسو با برنامه اجرایی برجام و این قطعنامه هستند، و نیز به وسیله خودداری از اقداماتی که اجرای تعهدات وفق برجام را تضعیف می نماید آشکارا دولت ها را مکلف می نماید تا از اِعمال تحریم های برطرف شده در برجام، خودداری نمایند.

با بیان ویژگی های اصلی قطعنامه 2231 شورای امنیت در بالا، سه ویژگی متمایز از این قطعنامه در مورد مشخص موضوع و هدف آن باید در نظر گرفته گردد:

نخست، قطعنامه 2231 شورای امنیت (2015) نشانه تغییر اساسی در توجه شورای امنیت به این موضوع بوده و به ایجاد اعتماد به ماهیت کاملاً صلح آمیز برنامه انرژی هسته ای ایران یاری خواهد نمود. دوم، راهکار ارائه شده در قطعنامه 2231 شورای امنیت (2015) به منظور ارتقا و تسهیل توسعه روابط اقتصادی و تجاری عادی و همکاری با ایران بوده است. سوم، با عنایت به بند دوازدهم مقدمه قطعنامه 2231 شورای امنیت (2015)، با انتها مفاد قطعنامه های قبلی و سایر اقدامات پیش بینی شده در این قطعنامه، از دولت های عضو خواسته شده نسبت به این تغییرات توجه لازم را داشته باشند.

بیانیه های مقامات آمریکایی مبنی بر قصد آن ها برای اقدام علیه قطعنامه 2231 شورای امنیت (2015)، بسیار نگران نماینده است و ممکن است اوضاع را به شرایط غیرقابل کنترل بکشاند. این یک حقیقت تأییدشده و کاملاً مستند است که کوشش های مداوم ایالات متحده به طور یکجانبه برای ایجاد تغییرات اساسی در قطعنامه 2231 شورای امنیت (2015)، اولین بار در نوع خود نیست. طرح شکست خورده ایالات متحده در نوامبر 2019 برای به روزرسانی فهرست 2231 آخرین نمونه شاخص بود. قطعنامه 2231 شورای امنیت (2015) برای انتها تحریم ها تصویب شده و نه برای تمدید تحریم هایی که توسط قطعنامه های قبلی و منقضی شده وضع شده بود. قطعنامه 2231 شورای امنیت (2015) صراحتا به گونه ای طراحی و نوشته شده است تا یک قطعنامه تحریم نباشد. هرگونه اقدام علیه قطعنامه 2231 شورای امنیت (2015) و برخلاف این چارچوب، پیامد های جدی برای دوام و پایداری شرایط توافق شده به همراه خواهد داشت.

ایالات متحده نه تنها در نقض فاحش قطعنامه 2231 شورای امنیت (2015) واقع شده است، بلکه آشکارا در کوشش است تا با جهت های غیرقانونی در بی احترامی مطلق به اصول تثبیت شده حقوق بین الملل، قطعنامه را بازگرداند. یک اصل اساسی حاکم بر روابط بین الملل که تثبیت شده، این است که دولتی که به تعهدات خود عمل نمی نماید، نمی تواند مدعی حفظ حقوقی گردد که منبعث از آن روابط است. در این مورد، صرفا با خروج از برجام، ایالات متحده حق خود را از دست داده است.

بنابراین، من از جامعه بین المللی و به ویژه شورای امنیت و دبیرکل می خواهم که برای مقابله با این کوشش های بدخواهانه دولت ایالات متحده که مفاد قطعنامه 2231 شورای امنیت (2015) را به شدت تضعیف می نماید، تمام اقدامات مقتضی را انجام دهند. سازمان ملل متحد باید مسئولیت خود را در قبال اقدامات تحریک آمیز اخیر ایالات متحده انجام دهد.

همانطور که در نامه رئیس جمهوری اسلامی ایران به همتایان 1 + 4 خود در 8 مه 2019 تصریح شده است، هرگونه تحریم یا محدودیت جدید توسط شورای امنیت خلاف تعهدات اساسی داده شده به مردم ایران است. در چنین سناریویی، گزینه های ایران، همانطور که قبلاً به اعضای به جامانده در برجام اطلاع داده شده، قاطع خواهد بود و همه مسئولیت آن بر عهده ایالات متحده و هر موجودیتی خواهد بود که یا به ایالات متحده یاری کرده و یا تلویحا در قبال رفتار غیرقانونی اش سکوت نماید.

همانطور که تقریباً 14 سال پیش نزد شورای امنیت سازمان ملل بیان کردم: مردم و حکومت جمهوری اسلامی ایران به دنبال رویارویی نیستند و همیشه آمادگی خود را برای مشارکت در مذاکرات جدی و نتیجه گرای مبتنی بر احترام متقابل و برابری نشان داده اند. آن ها همچنین بار ها و بار ها مقاومت خود را در برابر فشار، تهدید، بی عدالتی و تحمیل نشان داده اند. [9]ملت من قبلاً حسن نیت و مسئولیت کامل خود را نشان داده است. اکنون نوبت جامعه جهانی است که سهم خود را ایفت کند. بر این اساس، من از سازمان ملل متحد مصرانه می خواهم که دولت ایالات متحده را در قبال رفتار های یکجانبه و غیرمسئولانه که اعتبار شورای امنیت سازمان ملل متحد و تمامیت منشور سازمان ملل را شدیدا به چالش می کشد، جوابگو سازد.

موجب امتنان خواهد بود این نامه را به عنوان سند مجمع عمومی و شورای امنیت منتشر نمایید.

عالیجناب، احترامات فائقه اینجانب را پذیرا باشید.

محمد جواد ظریف