علم به شما می گوید چقدر دیگران دوستتان دارند - مجله رویگری

وقتی با آدم های نو ملاقات می کنید چه چیزی به فکر تان می آید؟ شاید متمرکز و باخودتان در صلح هستید و اطمینان دارید که می توانید با حرف های تان به غنای مکالمه ای که در جریان است، بیفزاید.

به گزارش خبرنگاران ؛ یا شاید، آنقدر سفت وسخت به یک اشتباه بسیار جزئی که در گذشته در یک جمع مرتکب شده اید چسبیده اید که فکر می کنید دیگران ترجیح می دهند سخت ترین عمل جراحی را انجام دهند، اما با شما صحبت نکنند.

این نوع تفکراتِ خودانتقادانه را با اصطلاحِ شکافِ دوست داشتن توضیح می دهند. شکافِ دوست داشتن به ما توضیح می دهد که چطور به شکلی نظام مند میزانی که دیگران دوست مان دارند را کم تر از واقعیت تخمین می زنیم.

در مطالعه ای که اریکا بوث بای و همکارانش در دانشگاه کورنل انجام دادند، از مشارکت کنندگان درخواست کردند که بعد از ملاقات و معاشرت در بافت های متنوع مانند آزمایشگاه علمی، خوابگاهِ دانشکده و یک کارگاه توسعه شغلی، بگویند چقدر طرفینِ ملاقاتِ خود را دوست داشتند.

تعیین شد که در تمامی این بافت ها، مردم میزانی که دیگران دوست شان داشتند را خیلی کم تر از واقعیت تخمین زده بودند. این نتیجه حتی در مورد افرادی که اعتماد به نفس شان بالا بود نیز صدق می کرد.

در بخشی از این تحقیق، محققان از ناظران بی طرف درخواست کرده بودند که طرفین ملاقات را نظاره کنند و بگویند به نظرشان آن ها چقدر همدیگر را دوست دارند. ناظران ارزیابی های صحیح تری از میزانی که هر یک از دو طرفِ تعامل همدیگر را دوست داشتند، عرضه کردند که با نتایجی که قبلاً محققان از هر کدام از طرفین به دست آورده بودند، همبستگی داشت. این درحالی بود که ارزیابی داوران با ادراکِ هر یک از طرفین درباره اینکه نفر دیگر چقدر دوستش دارد، هم خوانی و ارتباط نداشت.

آنچه این بخش از تحقیق نشان می دهد آن است که دیگران در تعامل با ما نشانه هایی از دوست داشتنِ ما را بروز می دهند که در نظرِ خودِ ما مغفول می ماند، اما دیگرانی که از بیرون ناظر رابطه ما هستند، این نشانه ها را دریافت می کنند.

اما چرا چنین است؟ چرا ما از دیدنِ نشانه هایِ علاقه مندیِ دیگران به خودمان غافل هستیم؟

پاسخِ این پرسش در توصیه های حکیمانه ای نهفته است که من زمانی از یکی از دوستان دبیرستانی ام که بسیار خونسردتر و با اعتمادبه نفس تر از من بود دریافت کردم. او به من می گفت: همه آدم ها آن قدر سرگرمِ خودشان هستند که حتی اگر تو عجیب وغریب هم باشی، آن ها متوجه نمی شوند.

این توصیه ای بود که یک دانش آموزِ دبیرستانی خیلی زودهنگام به آن دست یافته بود، اما درستی آن در تحقیقات علمی نیز اثبات شده است.

تفسیری که ما از یک تعامل داریم، بیش تر از آنکه بر مبنای جریانات واقعی درحالِ وقوع باشد، بر مبنای خودآگاهی ماست.

پس از انتهاِ مکالمه دو شریکِ تعاملی، محققان از آن ها درخواست کردند که افکارِ اصلی ای که در طولِ تعامل با یکدیگر داشتند را بنویسند و تعیین کنند که این افکار چه بار ارزشی ای (مثبت یا منفی) داشت.

برای مثال ممکن بود آن ها فکر کرده باشند که وای، رابطه ما خیلی خوب داره پیش رفت می کنه (مثبت) یا ممکن بود فکر کرده باشند که وای، من واقعاً مایه شرم ساری هستم (منفی).

محققان دریافتند افرادی که افکارِ منفی تری در طولِ مکالمه داشتند، بیش تر احتمال داشت تصور کرده باشند که دیگری دوست شان ندارد. به بیانِ دیگر، مردم فکر های خودشان را عینِ حقیقت در نظر گرفته بودند و براساسِ آن نتیجه گرفته بودند ـ یعنی فکرشان مبنی بر اینکه طرفِ مقابل مشغولِ قضاوت کردن شان است را عینِ حقیقت تصور کرده بودند.

اما حقیقت این بود که افکارِ خودانتقادی ِ آن ها ادراکِ آن ها از حقیقت را در نظرشان مخدوش و وارونه کرده بود. مطالعه بوث بای، برای افرادی مثلِ ما که مدام درگیرِ خودانتقادی هستیم؛ یک بررسیِ واقع بینانۀ تسکین دهنده است.

مردمی که در اطرف مان هستند خیلی کم تر از آنچه که فکر می کنیم ما را داوری می کنند. حسِ دوست داشته نشدن می تواند خیلی واقعی باشد، با این حال، تحقیقات به ما اطمینان می دهند که این حس اغلب ناصحیح است و علاوه بر آن، هرچه ما نسبت به خودمان انتقادی تر باشیم، بیش تر احتمال دارد که واقعیت را تحریف کنیم.

افکار دروغ می گویند و ما بیش تر از آنچه فکر می کنیم دوست داشته می شویم!

منبع: The Psychology Today

نویسنده: Marisa Franco Ph.D

ترجمه: عاطفه رضوان نیا- سایت خبرنگاران