4 وظیفه خانواده یک اسکیزوفرن
به گزارش مجله رویگری، سوال مهمی که قرار است این نوشته به آن پاسخ بدهد، این است: خانواده بیمار اسکیزوفرنیک چه کارهایی می تواند برای بهبود بیمارش انجام بدهد؟ مهم ترین وظیفه اعضای خانواده، به رسمیت شناختن بیماری است. متاسفانه خیلی از خانواده ها وجود بیماری روانی را در فرزند، همسر یا والدین خود انکار می نمایند. برای
4 وظیفه خانواده یک اسکیزوفرن
نویسنده:دکتر فربد فدایی*
سوال مهمی که قرار است این نوشته به آن پاسخ بدهد، این است: خانواده بیمار اسکیزوفرنیک چه کارهایی می تواند برای بهبود بیمارش انجام بدهد؟
مهم ترین وظیفه اعضای خانواده، به رسمیت شناختن بیماری است. متاسفانه خیلی از خانواده ها وجود بیماری روانی را در فرزند، همسر یا والدین خود انکار می نمایند. برای نمونه می گویند: پسر ما بیمار نیست و فقط گاهی کارهایی می نماید که دست خودش است و اگر بخواهد می تواند این کارها را نکند و جور دیگری رفتار کند. اما اعضای خانواده نمی دانند که بیمار بیش از همه از شرایط خودش رنج می برد ولی بدون یاری حرفه ای روان پزشک قادر به تغییر رفتار خودش نیست و توقع بی جای بستگان هم بر مسائل اومی افزاید.دومین وظیفه خانواده، حفظ آرامش در محیط خانه و پرهیز از خرده گیری ها و سرزنش های ناموجه نسبت به بیمار است.
برای نمونه، سرزنش یک دختر جوان مبتلا به اسکیزوفرنیا که چرا نمره هایت مثل سابق، خوب نیست؟ موجب افزایش دید منفی او نسبت به خودش و احساس بی ارزشی در وی می گردد و رنج او را بیشتر می نماید. انتقاد از یک بیمار اسکیزوفرنیک که مثلا: چرا در کنکور قبول نمی شوی؟ یا چرا دنبال یک کار پردرآمد نمی روی؟ بر پریشانی او می افزاید و موجب تشدید نشانه ها و عود بیماری و طولانی شدن دوره درمانش می گردد.
سومین وظیفه اعضای خانواده، همکاری در درمان بیمار است؛ چه درمان های دارویی و چه درمان های روانی اجتماعی. برای نمونه، باید مراقب مصرف دارو به وسیله بیمار باشند و از اظهار نظرهای نامربوط راجع به دارو و درمان او که معمولا شبیه دوستی خاله خرسه است بپرهیزند؛ اظهارنظرهایی از این قبیل واقعا خطرناک است: اگر دارویی نخوری، بهتر است! یا تو که حالت خوب شده، چرا به مصرف دارو ادامه می دهی؟ یا مصرف دارو خطرناک است؛ همسایه ما که داروی اعصاب می خورد چند وقت پیش یک ماشین به او زد و مرد! و...
چهارمین وظیفه خانواده، این است که با نوع بیماری و نشانه های بیماری مریض شان آشنا شوند و شرایط او را همواره زیر نظر بگیرند و در صورت برگشت نشانه ها بی درنگ با پزشک تماس بگیرند.
و بالاخره یک توصیه عملی برای خانواده هایی که بیمار اسکیزوفرنیک دارند، این است که با شناسایی یکدیگر درمحله خود، گروه های خودیاری تشکیل دهند تا با استفاده از تجربیات و امکانات یکدیگر بتوانند در توان بخشی بیماران خود، نقشی مثبت و سازنده ایفا نمایند.
پی نوشت ها :
روان پزشک
منبع: http://www.salamat.comaeمنبع: راسخون