حسین زمان هنوز از یاد ها نرفته است - مجله رویگری

مهندس مخابرات آن سال ها که حالا به عنوان یکی از نسل اولی های موسیقی پاپ ایران بعد از انقلاب شناخته می گردد، همزمان با شروع جنگ، تحصیلات خود را در آمریکا رها نموده و برای جنگ به ایران آمده بود. هنوز هم می گوید اگر جنگی گردد که استقلال ایران در خطر باشد برای رفتن به خط اول مبارزه آماده است.

محاصره یا به معنای دیگر قرنطینه را در زمان جنگ تجربه نموده، پس از آن آثارش تا 17 سال به نوعی قرنطینه را تجربه کرد و این روز ها هم کرونا او را مجبور به خانه نشینی نموده. حسین زمان در این روز ها نجاری را-که همواره آرزویش را داشته- یاد می گیرد، کتاب می خواند و کارنامه کاری اش در زمینه موسیقی را زیرورو می نماید تا به قول خودش اشتباهاتش را اصلاح کند: باید به زندگی در سایه کرونا عادت کنیم و شاید تا یک یا حتی دو سال دیگر ادامه داشته باشد .

صداوسیما فرکانس هایش را به مخابرات بدهد

خواننده پاپ نسل اول بعد از انقلاب از ایده برگزاری کنسرت ها و اجرای تئاتر ها برای مردم در خانه حمایت می نماید، اما به شرطی که کیفیت نمایش آثار افزایش پیدا کند و البته به دلیل رشته تحصیلی اش به راه آن هم وارد است. می گوید سال هاست بر سر فرکانس های 800 و 900 مگابایتی که در اختیار صداوسیماست، دعواست و سازمان کوتاه نمی آید: این فرکانس ها برای پخش آنالوگ در گذشته بوده است در صورتی که حالا برنامه های صداو سیما به وسیله سیستم دیجیتال پخش می گردد و در این شرایط حاضر نیست فرکانس ها را در اختیار نهاد دیگری قرار دهد و این در مقابل رفاه مردم است.

اگر این فرکانس ها برای استفاده منصفانه در اختیار مخابرات قرار گیرد، مشکل سرعت اینترنت، پهنای باند و کیفیت تصاویر آن رفع خواهد شد. در روز های فروردین و اردیبهشت سال جاری بسیاری از خوانندگان و بعضی تئاتری ها با همکاری شهرداری تهران در برج میلاد و چند سالن، نمایشی اجرا کردند و اجراهایشان به وسیله سامانه های تماشای آنلاین پخش شد، در صورتی که کیفیت اجرا ها پایین بود و به علت پایین بودن سرعت اینترنت، مخاطبان هنگام اجرا با قطعی های پشت سر هم روبه رو می شدند بنابراین هزینه ها اگر نه بی فایده، اما کم فایده بود.

حتی خیلی ها به شبکه های مجازی، اینترنت و تلفن های هوشمند دسترسی نداشتند تا برنامه ها را تماشا نمایند، به همین دلیل حسین زمان، بحث انتقال کانال های تلویزیونی را به بخش خصوصی و پخش این برنامه ها به وسیله این کانال ها پیش می کشد: هنرمندان می توانند کارشان را در کانال ها عرضه نمایند و حتی آن به فروش برسانند و به آن ها سوبسید داده گردد، در این صورت هم مسائل معیشتی آن ها تا حدی رفع می گردد و هم مردم سرگرم می شوند .

از یاد نرفته بودم

حسین زمان سال گذشته انتها پس از 17 سال دوری اجباری از فعالیت حرفه ای موسیقی، از رفع محدودیت هایش گفت و اینکه قرار است کنسرت برگزار کند. کنسرت در نخستین هفته مرداد ماه سال 98 در برج میلاد در دو سانس برگزار گردید، اما کرونا کنسرت های بهمن و اسفند او را در شهرستان ها لغو کرد. پیش بینی بسیاری از بازگشت من، این بود که از یاد ها رفته ام و در کنسرت مخاطبی ندارم، اما همان اجرای برج میلاد در دو سانس نشان داد که این طور نیست و سالن پر شد. همه مخاطبانم آمدند. اجرایی که کوتاه بود، اما برای ارتباط با مخاطبانم فرصتی شد و حالا هم نمی دانم آیا دوباره نصیبم می گردد یا نه؟ البته در سال هایی هم که ممنوع الکار بودم از موسیقی دور نبودم و درحال جمع آوری ترانه بودم.

با هزینه و امکانات شخصی هم چند کار فراوری کردم تا از یاد نروم، اما به لحاظ حرفه ای نمی توانستم فراوریی داشته باشم. حسین زمان از آن دسته از هنرمندانی بود که همواره در ترانه هایش نیم نگاهی به مسائل اجتماع خود داشت و همین موضوع دردسر هایی برایش رقم زد: می گفتند چرا در کنسرت هایت حرف می زنی؟ چرا مصاحبه می کنی؟ تو فقط بخوان. اما من فکر می کنم باید به اعتقاداتم پایبند باشم و گرنه فرمایشی کار می کردم و با درآمدش برج می ساختم، اما حتی همین حالا هم برای ساخت یک ویدیو کلیپ لنگم .

موسیقی پاپ واقعی در دهه 50 جا مانده بود

او به همراه افرادی، چون علیرضا عصار، محمد اصفهانی، قاسم افشار و خشایار اعتمادی جزو نخستین خوانندگانی بودند که پس از انقلاب در ایران موسیقی پاپ کار کردند، اما پس از مدتی به حاشیه رفتند. حدود 24 سال پیش ما چند نفر موسیقی پاپ را دوباره زنده کردیم. باور ما این بود که موسیقی پاپ واقعی در دهه50 جا مانده است و می خواستیم آن را دوباره شکوفا کنیم. تقریبا تا سال 79 هم پیروز بودیم، شرایط مجوز و ممیزی خیلی سخت بود، برای کنسرت های شهرستان مسائل زیادی داشتیم و اگر ترانه ها کمی رنگ و بوی عاشقانه یا فضای اجتماعی داشت، رد می شد.

داشتیم به سمت تعالی حرکت می کردیم، اما یکدفعه همه چیز خراب شد و انگار عزم و اراده ای هم برای آن وجود داشت. می گفتند، موسیقی را نمی توانیم از بین ببریم، اما می توانیم موسیقی را با موسیقی از بین ببریم و همین کار هم شد. اگر آثار حال حاضر در گذشته برای مجوز به ارشاد می رفت، تهیه نماینده و خواننده اش محاکمه می شد، اما حالا ممیزی بیشتر برای کار هایی است که اعتراضی یا رنگ و بوی اجتماعی داشته باشد. همین حالا یکی دو کار من، همین مشکل را پیدا نموده است. آثار مبتذل و بی ارزشی که تنها به هنر موسیقی لطمه می زنند به راحتی مجوز می گیرند و ذائقه موسیقایی مردم را تغییر می دهند درحالی که برهم زدن این فضا توسط هنرمندان سال ها زمان خواهد برد. او معتقد است که این روز ها کلام و موسیقی در بدترین دوره تاریخ موسیقی ایران قرار گرفته است .

ترانه هایم را به نفع افراد نیازمند منتشر می کنم

چند وقت پیش این خواننده در صفحه اینستاگرام خود نوشت که میخواهد آثار جدیدش را به نفع افراد نیازمند به فروش برساند و حتی از مخاطبانش نظرخواهی هم کرد: تن ها سرمایه در دست من همین ترانه هاست که به سختی و مصیبت هزینه آن ها را تأمین نموده ام. البته بعضی از این آثار هنوز از ارشاد مجوز نگرفته اند و در بعضی موارد حتی به او گفته اند که شعر را اصلاح کند. اثری که در کنسرت هم آن را اجرا کردم و آن موقع مجوز اجرایش را دادند حالا در ارشاد مانده و می گویند شعرش را اصلاح کن.

در صورتی که کاری را که در استودیو ضبط کردم، هرگز اصلاح نمی کنم. این چند وقت که شرایط کنسرت مهیا نبود تصمیم گرفتم پنج مورد از آثارم را به تدریج منتشر و به جایش شماره حساب خیریه ای معتبر و فعال در زمینه کرونا را اعلام کنم تا افراد در صورت دانلود مبلغی را برای یاری واریز نمایند. همچنان هم این تصمیم را دارم و به محض دریافت مجوز چنین کاری را خواهم کرد .

قرنطینه از یک جهاتی شبیه محاصره شدن در جنگ است

حسین زمان در سال های شروع جنگ با اینکه درحال تحصیل در آمریکا بود، اما به ایران بازگشت و به جبهه رفت تا از تخصص خود در آنجا استفاده کند: بیشتر کار مخابراتی نصب دکل، آنتن، فرستنده و گیرنده را انجام می دادم. تقریبا سال های آخر جنگ بود و یک بار در تابستان که برای همین کار به جزیره مجنون رفتیم، گیر کردیم و حدود 30روز در محاصره نیرو های عراقی بودیم.

حالا می گوید هنوز خاطرات تلخ شهید شدن دوستانش را به یاد دارد: شاید مردم در این دوران قرنطینه و محدودیت هایش، حس رزمندگان را در زمان محاصره دشمن درک نمایند، البته که خیلی متفاوت است، اما از جهاتی هم شبیه است. به رغم اینکه ممکن است در جایی با خودم رفتار بدی شده باشد، اما اگر دوباره نیرو های خارجی کشور را مورد تهاجم قرار دهند حتما در خط اول قرار می گیرم، چون این موضوع ملی است و نمی توانم چشمم را روی آن ببندم.